Τα τελευταία χρόνια είναι γνωστό ότι υπάρχει μεγάλη απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα εύκολα ψέματα, οι ανέξοδοι λαϊκισμοί και οι μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις κάποιων αριστερών παρατάξεων έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδα και αποσυσπείρωση τη μεγάλη μάζα των εκπαιδευτικών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις Γενικές Συνελεύσεις των Προέδρων των ΕΛΜΕ, η συντριπτική πλειοψηφία των ΕΛΜΕ της χώρας, αδυνατώντας να συγκεντρώσει αξιόλογο αριθμό παρόντων στις συνελεύσεις, κατέρχεται με αποφάσεις Δ.Σ. προσπαθώντας να προσδώσει κύρος και σοβαρότητα στις σημαντικές αποφάσεις για τον κλάδο.
Η εντιμότητα και η συνδικαλιστική ηθική των περισσοτέρων ΕΛΜΕ της χώρας προέχει των πεπαλαιωμένων και ανεπίκαιρων, πολλές φορές, καταστατικών τους.
Τραγική παραφωνία η δική μας ΕΛΜΕ, στην οποία κάποιοι χρησιμοποιώντας τη δικαιολογία της δήθεν εφαρμογής του καταστατικού (κατά το δοκούν φυσικά γιατί όταν δεν τους συμφέρει το μετατρέπουν σε κουρελόχαρτο), έχοντας τη δυνατότητα να κινητοποιούν 20-30 άτομα, προσπαθούν υπηρετώντας πιστά τις παραταξιακές-κομματικές τους εξαρτήσεις, να αποφασίζουν χειραγωγώντας ένα σύνολο περίπου 2.200 συναδέλφων.
Εκμεταλλεύονται στο έπακρο ένα καταστατικό τόσο «σύγχρονο» που μεταξύ των άλλων αναφέρει χαρακτηριστικά: « Ο ταμίας της Ενώσεως κρατεί εις χείρας του τρεις χιλιάδες (3000) δραχμάς». Δηλαδή περίπου 8,5 ευρώ. Ας αναλογιστούμε όλοι ποιες ανάγκες του Σωματείου μπορεί να καλύψει σήμερα ο ταμίας με 8,5 ευρώ.
